Հավանաբար, մեր ինքնադատափետումը որևէ ողջամիտ սահման պետք է ունենա, հակառակ դեպքում, ժողովրդին արթնացնելու փոխարեն, արդեն կսկսենք հոգեբանորեն ոչնչացնել ու դեպի խորին հուսահատություն մղել նրան։

ՈՒղեղային կենտրոնը ֆեյքերի փաբրիկա չէ, որ ամեն մի ղեկավարի, հերթական «փրկչի» կամ կուսակցության ղեկավարի նկարների տակ հավանության նշան է դնում, իսկ հակառակ կարծիք գրողներին` հայհոյում:

Եվ եթե դա այդպես է, վտանգված են ոչ միայն նրանք, այլև բոլորս

Հիմա էլ «аккуратно» ազգին «հագցնում» են «քաղաքապետական» ասեղին, որպեսզի ավելի խոր ընկղմվի թմբիրի մեջ ու լրիվ մոռացության մատնի բնաջնջման իրական սպառնալիքի դեմ մենակ ու շվարած մնացած, արնաքամ արցախահայությանը:

Այսօր (10.08.2023-irates.am) տեղեկություն տարածվեց, որ Երևանի մի քանի հատվածներում կրակոցներ են հնչել: Ընդ որում, կրակել են բնակարանների և մարդատար տրանսպորտի ուղղությամբ:

Մեր դարդն ու ցավը, իհարկե, ո՛չ Տոնոյանն է, ո՛չ էլ նրա ուշացած, պղծաբարո արդարացումները: Կարծում եմ՝ էլի զբաղեցնում, շեղում են: Մենք սարի պես դարդ Արցախ ու արնաքամ լինող 120 հազար ժողովուրդ ունենք, ծայրագույն վտանգված երկիր, խորապես թքած ունենք իր ու իրպեսների նողկալի ստերի վրա. լսելն էլ հանցանք է:

Նիկոլ Փաշինյանի ասուլիսից հետո «NewDay.am» լրատվական կայքի խմբագիր Անի Գևորգյանի ու «Aravot.am»-ի թղթակից Հռիփսիմե Ջեբեջյանի նկատմամբ ակնհայտորեն իշխանության կողմից կազմակերպված արշավն ու տեռորը «լրագրողական ոլորտի հասարակական կազմակերպության» համարում ունեցող որոշ խմբերի կարծիքով հետևանքն է ոչ թե իշխանությունների կողմից մամուլին ճնշելու և ազատ խոսքը լռեցնելու ակնհայտ նկրտումների, այլ Անի Գևորգյանի ու Հռիփսիմե Ջեբեջյանի «վատ պահվածքի»։

Երեխաների և կանանց իրավունքների պաշտպանության անվան տակ դրամաշնորհ ստացող որքան կառույց ասես կա Հայաստանում։ Երեխայի լավագույն շահի և կնոջ իրավահավասար կարգավիճակի վերաբերյալ որքան ծրագրեր ու նախաձեռնություններ ասես կան։

Այսօր վանական համալիրը պարունակում է եկեղեցի՝ զանգակատանով, կացարաններ, գրադարան, թանգարաններ, պատկերասրահ, ձեռագրերի շտեմարան, տպարան, տարբեր ուսումնական և հետազոտական հաստատություններ, այգիներ, Մխիթարի բրոնզե արձանը (1962 թ․), 1960-ականներին կանգնեցված Հայոց ցեղասպանության հուշահամալիր և 14-րդ դարի բազալտե խաչքար, որը նվիրաբերել է Խորհրդային Հայաստանի կառավարությունը 1987 թ.։

Այսպես Ս. Ղազար կղզին դառնում է հայ գրի ու գրչության ամենանշանվոր կենտրոններից մեկը, որն այսօր այցելելով՝ դժվար է պատկերացնել, որ աշխարհի տարբեր անկյուններից հազարավոր զբոսաշրջիկների և գիտնականների իրեն ձգող մշակութային այս օրրանը Մխիթարյանների հաստատվելուց առաջ լքված մի վայր է եղել, որը երկար տարիներ ծառայել է որպես անկելանոց։